Այսօր քոլեջ֊պարտեզում իրականացրեցինք հին հայկական ծեսերից մեկը՝ Անձրևաբեր ծեսը։ Ծեսի խորհրդանիշ Նուրի տիկնիկը, ծիսական երգերն ու ջուրը մեծ ուրախություն պարգևեցին սաներին։ Սաներին և բոլորին հետաքրքիր է իմանալ, թե ինչպես է ստեղծվել Անձրևաբեր ծեսը, որտեղից է եկել այս ազգային և ծիսական գոհարը։ Մի անգամ մայրս պատմեց, թե ինչպես է մի քարքարոտ ու անմարդաբնակ տարածք (իմ սեր Ջավախքը) դարձել իր պապերի բնօրրանը։ Գաղթի ժամանակ, ջուրը չի եղել։ Նրանք օրեր շարունակ, ջուր չէին խմել, նրանց վշտից ու ծարավից խամրած աչքերը նայում էին երկնքին՝ փնտրելու անձրևաբեր ամպի մի պատառիկ, լռության մեջ փորձում էին որսալ անձրևի կաթիլների ոտնաձայները։ Ցանկացել են, որ երկնքից հորդ անձրևը անվերջ թափվի ցած։ Բնությունը առատաձեռն է։ Առավոտ էր։ Արեգակի լուսաշող ճառագայթներից այդ օրը կարծես ուրախություն էր ծորում՝ մեղրի պես քաղցր, լուսաբացի պես հանդիսավոր։
Լույսի, կյանքի ու հույսի առավոտ էր այդ առավոտը։ Կյանք պահպանելու զորությունը նրանք գտան երկնքի ընդերքից բխող պարզ, զուլալ ու կենսատու ջրերում։ Այդ ջրով է ոռոգվում հանդ ու անդաստան, այդ ջրերում են լողանում և զորություն առնում նրանց երեխաները, այդ ջրով են իրար շաղախում կիրն ու ավազը, քարը քարին դնում, երկիր շենացնում։ Ծեսի ընթացքում գյուղացիները, մեր տատիկ֊պապիկները երկնքից անձրև են խնդրել, որ դաշտերը ջրվեն և առատ բերք լինի։
֊Անձրև, անձրև, գոլ էրա,
֊Ցորեն հացը բոլ էրա…
Հասմիկ Հարությունյանի բլոգ 