Ես, Նարեն ու Էլլան նստած բողոքում էինք գլխացավից, երբ հանկարծ առույգացա: Տեղիցս վեր թռա և երբ ուզում էի ասել, թե ինչ եղավ ինձ հետ, դռան զանգը հնչեց:
֊Տիկոնա , ֊ ասաց Նարեն։
Ես միանգամից վազեցի դռան մոտ:
֊Նա’ր, Նա’ր, շուտ արի՛, արա՛գ, արա՛գ,֊ դուռը բացելով` բղավեցի ես:
֊Ի՞նչ ա եղել, հանգստացի՛,֊ անհանգստացավ Նարեն:
Ներս մտնելուն պես Տիգրանը ասաց.
֊Մա’մ, չգիտեմ` հիշո՞ւմ եք, թե՞ չէ, բայց էսօր մայիսի վեցն է Էլլայի տոն օրերից։
֊Էլլայի մեկ տարին լրանալուց հետո, ամսեկանները էլ չենք նշում, ես էլ էի դա հիշել: Լավ, կարևոր չի, ավելի լավ ամտածեք ի՞նչ անենք, որ շարունակական լինի այն, որ ուրախանանք, ֊ասաց Տիգրանը:
Տարբեր առաջարկներ եղան: Եվ վերջապես.
֊Մտածեցի՜,֊բացականչեց Տիկոն այնքան բարձր, որ Էլլան` տեղից վեր թռավ,֊ եկեք գնանք խանութ, կարմիր տորթ առնենք, վարդագույն և սպիտակ փուչիկներ, որ փուչիկներն տորթի կարմիր ֆոնի վրա ավելի սիրուն լինի, 1 թվով մոմը կխրենք տորթի մեջ: Վերջում էլ կտանք կուտի ու…. Մի կուշտ ծիծաղեց։
-Շատ լավ ա, Տիկսսսս, ապրե՛ս, տենց էլ կանենք,֊ արձագանքեցի ես:
Երբ Էլլան սկսեց նշել, 1 տարեկան 1 ասեկանը, բոլորիս մոտ բարձրացավ, էլ ավելի բարձր տրամադրությունը, և այդպիսի տրամադրությամբ իրականացրեցինք մեր պլանավորածը: Նորաթուխ տոնի հոտ է գալիս, Էլլայի կրեմոտ մռութիկն էլ վկա։
Հասմիկ Հարությունյանի բլոգ 