Արևելքի սաները ճանաչում են Թումանյանին: Կրթահամալիրում՝ նախակրթարանից պատմում ենք Թումանյանի հեքիաթները ու այդպես փոքր տարիքից սեր ենք առաջացնում նրա հանդեպ: Ու մենք սիրում ենք նրան, որովհետև նա մեզ համար մի բարի պապիկ էր, որը գրել էր «Ծիտը», «Ճամփորդները», ու շատ հեքիաթներ: Սաները սիրում են այդ հեքիաթները: Կգա նաև այն շրջանը, երբ սաները կգնան դպրոց ու կսովորեն տառերը: Թումանյանը կմնա բարի պապիկ, որի հեքիաթները ինքնուրույն կկարդան: Կգա նաև այն շրջանը, երբ սաները կհասկանան, որ Թումանյանը բարի պապիկ չէ, այլ Ամենայն հայոց բանաստեղծ, որը գրել էր «Փարվանա» բալլադը, «Թմկաբերդի առումը», որպեսզի մենք մտքներումս անգիր արած ման գանք ու հիշենք, որ «գործն է անմահ»: Նույնիսկ այս տողերը չեն կարող բացատրել մեր սերը, հարգանքը Թումանյանի հանդեպ:
Թումանյանն է այն մարդը, որն իր գործով կապրի անվերջ, անդադար: Հովհաննես Թումանյանի կյանքը և գործը ճանաչող ամեն մարդու հիացնում է այն միասնությունը, որ կա նրա ստեղծագործության և գործունեության միջև: Խոսքի և գործի այդ միասնությունն է, որ Թումանյանին դարձնում է ոչ միայն ստեղծագործող, այլև անչափելի մեծություն:
Սարգսյան Ալեն՝
Տիտանյան Մհեր՝
Սահակյան Ավետ՝
Առաքելյան Աննա՝
Գասպարյան Էդգար՝
Հասմիկ Հարությունյանի բլոգ 