Ես և Անուշը զրուցում էինք, իսկ սաները խաղում էին լեգոներով: Հանկարծ խոհանոցից մեզ հարազատ ու համեղ հոտ եկավ: Անի֊Սոֆին վազեց մոտս, ու պսպղուն հայացքով հարցրեց.
֊ Ընկեր Հասմիկ, Հաս՛միկ ի՞նչ են եփում:
֊Մաննի, գնա խաղա, հենց եփի` կբերեմ:
Ուրախացավ և վազեց ընկերների մոտ: Լյուսին նրան հարցրեց.
֊Անի, ինչ ենք ուտելու:
֊Մաննի ա եփում, հիմա կբերի` կուտենք:
Մտածեցի` մի քիչ կատակ անեմ, մոտեցա նրանց ու հարցրի.
֊ Լյուսի, մաննի կուտե՞ս (նա չի սիրում դրանից):
֊Ոչ, չեմ ուտի…
Ես ծիծաղեցի, իսկ Անի֊Սոֆին շարունակեց։
֊Ես կուտեմ, շատ համովա։
Մանի ասեմ ու լցնեմ,
Ջան ճաշիկ, ջան, ջան,
Լցնեմ ափսեն ու շարեմ,
Ջան, վիճակ, ջան, ջան։
Հասմիկ Հարությունյանի բլոգ 