«Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրը հանդիսանում է ավանդական ծիսական արարողությունների կրողն ու պահպանողը։ Այսօր Հարիսայի ծեսն էր։ Ծես, որը համախմբում է մեծ ու փոքր սեբաստացիներին։ Վաղ առավոտից բոլոր դպրոցներում տարածվում էր Հարիսայի անուշ բույրը։ Հարիսան հայկական ավանդական կերակուր է , որն ունի բազմամյա պատմություն:
Ըստ ավանդույթի, երբ Գրիգոր Լուսավորիչը, Խոր վիրապից ազատվելով, գալիս է Վաղարշապատ, վաթսուն օր շարունակ քարոզ է կարդում տեղի հեթանոս հայերին, որոնք հետաքրքրությամբ լսում են նրան։ Աղքատներին ճաշ տալու համար նա հրամայում է գյուղացիներին շատ յուղ ու ոչխար բերել։ Երբ դրանք բերում են, Լուսավորիչը մորթել է տալիս ոչխարները. մեծ-մեծ կաթսաներ են դնում կրակների վրա, միսը լցնում մեջը և կորկոտն (ձավարը) էլ վրան։ Այնուհետև նա հրամայում է հաստաբազուկ կտրիճներին՝ խառնել կաթսայում եղած միսը, ասելով՝ հարեք զսա։ Այդտեղից էլ կերակուրի անունը մնում է հարիսա։ Այս անգամ Հարիսայի ծեսը՝ տեղափոխվել էր Արևելքի նախակրթարանի ընտանեկան դպրոց պարտեզներ։
Աղասյան Մարինա՝
Տիտանյան Մհեր`
Սարգսյան Էրիկ՝
Սարգսյան Անի֊Սոֆի՝
Սահակյան Սաթեն՝
Բարև․․․Բարև այնտեղից, որտեղ մարդիկ իրար տեսնելիս ասում են՝ բարի օր, ողջույն, բարի երեկո: Որտեղ մարդիկ խոսում, ժպտում, սիրում, ապրում ու շնչում են սեբաստացիական հայերենով: Բարև այնտեղից, որտեղ արդեն չորս տարի վազքս, խոսքս, ծիծաղս ու ներկայությունս ներկա է եղել, իսկ սիրտս ու հոգիս՝ հավերժ ներկա: Բարև իմ հպարտ ու հարազատ սեբաստացիներ, իմ ու մեր Արևելքցիներ։
Ամենահետաքրքիրը ինքդ քեզ բացահայտելն է: Երբ հարիսա եմ սարքում (պատրաստում), մեջս մի ուրիշ հպարտություն է առաջանում։ Իմ ընտանիքում հարիսա շատ են սիրում, մայրիկս կամ սկեսուրս, որ պատրաստեին՝ հա, կուտեինք, բայց ավելի հաճախ կասեի մամ, էլի եփիր, հարիսա: Երբ տեսնում եմ՝ ոնց են մեր տնեցիները հավանում իմ եփածը, ու հետո հիշում եմ մայրիկիս` նմանությունը ակնհայտ է։ Բարի ախորժակ…
Հասմիկ Հարությունյանի բլոգ 